De ochtend begon zoals gewoonlijk, in haast. Mijn haar zat in een knot en mijn gezicht had nog die slaperige blik. Terwijl ik tegen de klok racete, lukte het me om mijn make-up te doen - althans, dat dacht ik - en bracht ik mijn zoon naar school.
Op het schoolplein probeerde ik met een glimlach en een vriendelijk 'Goeiemorgen' andere ouders te begroeten. Ik knikte en glimlachte alsof ik boordevol energie zat.
In de middag, na het voltooien van mijn eigen taken, stond ik opnieuw op het schoolplein, altijd tien minuten te vroeg om er zeker van te zijn dat ik niet te laat zou komen om mijn kind op te halen. Want laten we eerlijk zijn, te laat komen bij het ophalen van je kind is iets wat je koste wat het kost wilt vermijden.
Hier begonnen de spontane conversaties tussen ouders, iets waar ik nooit echt aan kon wennen. De ouders begroetten elkaar alsof ze elkaar die ochtend nog niet eerder hadden gezien.
Het was duidelijk dat ik weer eens een onzichtbaar schild had, een "Laat me met rust"-bordje op mijn voorhoofd. Ik bekeek de gesprekken vanaf een afstandje. Ze praatten over hun ochtendrituelen, welke huishoudelijke taken hen hadden uitgedaagd en hoe hectisch het was om hun kinderen van de ene naar de andere activiteit te brengen. Ze deelden ook hun gedachten over het avondeten.
Van de week, zat ik naast drie enthousiaste dames tijdens de zwemles, die luid en enthousiast praatten. Mijn moment van rust was voorbij. Ik keek wanhopig om me heen, hopend op een andere zitplaats, maar ik bleef waar ik was. Ik probeerde me af te sluiten, maar het leek alsof ik een magneet was voor ongewenste informatie.
Ze wisselden tips uit over hoe je het perfecte nasi-gerecht kon bereiden, met voldoende groenten om de kinderen tevreden te stellen. Ik hoorde levendige verhalen over de bevallingen van twee van de drie dames. Ze deelden hun drukke schema's en hoe ze die thuis organiseerden. In mijn hoofd dacht ik: 'Wilde ik dit allemaal weten? ".
Terwijl ik daar zat en luisterde naar gesprekken over recepten, opvoeding en alledaagse beslommeringen, drong het tot me door dat we allemaal deel uitmaakten van dit grotere weefsel van het leven. Misschien moest ik af en toe wat meer uit mijn comfortzone stappen en deelnemen aan deze sociale interactie, zelfs als het ging over onderwerpen waar ik op het eerste gezicht niets mee had. Wie weet welke onverwachte inzichten dat zou kunnen opleveren. Misschien zou ik zelfs het ultieme nasi-recept ontdekken.
Reactie plaatsen
Reacties