"Niet reageren in emotie.”

Terwijl ik bij de drogist stond, bleef ik hangen bij de afdeling geuren. Daar doemde plots een bekende geur op - Miss Sporty. Niet dat ik van plan was om die te kopen, maar ik moest toch even ruiken. Mijn gedachten dwaalden af naar mijn allereerste parfumaankoop tijdens een vakantie in Zeeland. Ah, de herinneringen aan die tijd, toen ik nog te jong was om alleen thuis te blijven, maar te oud om met mijn ouders mee te gaan. Daarnaast stond de geur van Gloria Vanderbilt, deze voerde mij terug naar mijn jeugd, toen mijn oma elk jaar opnieuw deze geur vroeg voor Sinterklaas. De traditionele herinneringen kwamen terug zoals mijn broer altijd cassettebandje kreeg. Wat op een gegeven moment best sneu werd en mijn vader elke jaar een paar warme geiten wollen sokken.

Als je met een confettihead zoals ik op vakantie gaat, kun je er donder op, op zeggen dat je wel wat meemaakt. Zo was ik vorig jaar op vakantie met mijn vriendin. Na onze eerste kennismaking met de douche hadden we de volgende morgen een verstopte riool. Oké, wij klagen als echte Hollanders, maar serieus, het was vreselijk. We kregen een diner aangeboden, maar die sloegen we af, want we hadden al een diner aangeboden gekregen van onze taxichauffeur. Hoe dat precies zit, daarvoor moet je bij mijn vriendin zijn. Maar prima, een fles wijn doen we het ook voor. Aan het einde van de dag was onze douche gemaakt en alles supergoed schoongemaakt. Opeens hoorde ik een piep door het appartement gaan. Ik, als krijger, op zoek naar de boosdoener en jawel, gevonden: de batterij van het rookalarm was leeg. Ding eruit gehaald en we konden weer verder met onze vakantie. We hebben een week lang een gratis taxi tot onze beschikking gehad, en drie gratis diners onze vakantie was in ieder geval niet saai te noemen en elke keer komen de verhalen weer naar boven.

Opnieuw zo’n doorsnee dag, waarop ik met mijn goede gedrag achter het stuur zat, meezingend met het nummer op de radio alsof ik op een privéconcert was beland. Maar zodra ik uit de auto stapte, bleef dat verdomde liedje als een ongewenste gast in mijn hoofd rondhangen. Het leek alsof mijn brein een wraakzuchtige jukebox was die vastbesloten was om mijn mentale spotify playlist te gijzelen.

Het voorjaar begint, en hoewel de onvoorspelbare aprilmaand nog verrassingen kan brengen, besluit ik de chaos in mijn kledingkast aan te pakken op een dag dat ik eigenlijk niets gepland heb.

Neem nu eens het praktische aspect van het leven. Je krijgt van je werkgever een laptop of iPad. Prima, maar dan moet je broodtrommel ook mee, en schijnbaar ook nog je eigen koffiemok. En laten we die map met documenten, sleutels, en oh ja, deo niet vergeten. Voor het geval dat de lentekriebels je overvallen.

Hoewel ik weet dat ik best wel uitbundig kan zijn op een feestje met mijn aanwezigheid, is het eerlijk om te zeggen dat ik net zo bedreven ben in het veroorzaken van chaos terwijl ik rustig op mijn bank zit en probeer te beslissen welke serie ik op Netflix moet kijken. Het hoogtepunt van mijn week? Het moment waarop ik mijn bh uitslinger en mijn haar in een nonchalante knot gooi, een gebeurtenis die zelfs mijn hond doet grinniken.

Als blogger strooi ik mijn gedachten en hersenspinsel uit over het internet als confetti op een feestje. Meestal belanden ze naast mijn website ook op mijn eigen Instagram-account, (miss.confettihead_insta), en soms besluit ik ook eens een uitstapje te maken naar Facebook. Want tja, ik voel me meer thuis bij de Facebook-leeftijdsgroep dan bij de snelle wereld van Instagram, Snapchat en TikTok.

Hier zit ik dan, omringd door mijn eigen innerlijke confetti, terwijl ik me laat meeslepen door de fascinerende wereld van menselijke waarneming. We kennen allemaal de traditionele vijf zintuigen: we horen, zien, voelen, ruiken en proeven. Maar het leven heeft me verrast met een bonus, een verborgen schat in mijn brein: mijn eigen persoonlijke intuïtie, die ik de naam "Soul Sense" heb gegeven. 

Toch is het altijd leuk om nog gewoon een kaart door de brievenbus te krijgen. Zelfs de traditionele kerstkaarten kunnen een vrolijk moment op mijn gezicht toveren, gewoon omdat iemand de moeite heeft genomen. Zelf ben ik hier helaas niet zo goed in, hoewel ik heel goed weet hoezeer het wordt gewaardeerd, en achteraf denk ik weleens, “Goh, ik had ook wel een kaartje kunnen sturen.” Maar mijn confettihead zorgt er weer voor dat het in het laatje van goede bedoelingen belandt.

Diep in de stilte van de nacht, wanneer de wereld gehuld is in duisternis en mijn gedachten de enige metgezellen zijn, komen twijfels als schaduwen sluipend binnen. Als ik weer iets heb ondernomen, fluisteren ze: waar ben ik eigenlijk aan begonnen? Wat maakt mij werkelijk uniek? Telkens weer probeer ik te verkennen, te ontdekken, te veranderen. Het voelt als een constante drang om mezelf te blijven uitdagen, om nooit stil te staan, maar altijd vooruit te bewegen. Het voelt alsof ik de marathon loop op een loopband, veel inspanning weinig vooruitgang. En toch, te midden van mijn voortdurende streven naar groei en ontwikkeling, zijn er momenten waarop ik mezelf afvraag: waarom doe ik mezelf dit toch aan?

Het was een typische ochtend voor mij. Slaperig wreef ik in mijn ogen terwijl ik de trap afstommelde, mijn hand gleed langs de leuning voor stabiliteit. Maar zelfs dat was niet genoeg om mijn onhandigheid te voorkomen. Mijn voet gleed uit op de derde trede, en voor ik het wist, landde ik met een plof op mijn achterste en gleed ik nog een paar treden verder. "Typisch ik, Lomp En Onbenullig" mompelde ik tegen mezelf terwijl ik mijn weg vervolgde naar de keuken.

Op een gewone dinsdag trok ik mijn nieuwe trui aan, die duurder was dan wat ik normaal uitgeef voor een trui. Zoals gewoonlijk had ik er binnen een half uur alweer een vlek op, iets wat bij mij structureel alleen gebeurt bij de duurdere versies. Dit deed me denken aan mijn voorjaarsvakantie met mijn vriendin. Tijdens die vakantie had ik een dure zonnebril gekocht, iets wat ik niet zo gauw doe. Ik koop meestal een aantal goedkope zonnebrillen en deze belanden dan ergens in mijn huis, caravan, auto, werk, of zelfs in de koelkast, maar dit keer besloot ik anders.

Opnieuw begon mijn dag met die al te bekende gedachte die dagelijks door mijn hoofd gaat: "Wat zullen we eens gaan eten vandaag?". Thuis vraag ik om suggesties, en het standaard antwoord is: "doe maar, iets lekkers."

Ongeveer een half jaar geleden drong het tot me door dat mijn leven wel wat meer digitale structuur kon gebruiken. Met die gedachte besloot ik afscheid te nemen van mijn vertrouwde papieren agenda en weekkalender. Als een impulsieve doener, die af en toe door het leven gaat als een wandelende confettipopper, was het omzetten van mijn maandelijkse chaos naar vijf georganiseerde roosters een soort online sudoku-uitdaging waar ik me elke maand meer dan een halve dag aan wijdde.

Nou, hier zit ik dan, oog in oog met mijn ijsbad, en ik vraag me serieus af waarom ik dacht dat dit een goed idee was. Ik bedoel, ik ben het type dat liever een elektrisch warmtekussen en deken omhelst, de jacuzzi op 40 graden zet en de pelletkachel in huis opstuwt naar een subtropische 23 graden. Mijn voeten zijn het hele jaar door koud, en zelfs bij 25 graden liggen ze nog steeds bij mijn man, die fungeert als een soort stoov. 

Ik herinner me nog hoe mijn vader vroeger als een soort cipier de sleutels en sleutelbossen tevoorschijn haalde. Mijn moeder kocht dan verschillende gekleurde plastic labeltjes, waar mijn vader dan met zijn authentieke aan elkaar geschreven handschrift, keurig op schreef waar elke sleutel thuishoorde. Het was een top systeem voor mijn conffetihead. Maar de goede oude tijd is voorbij, want tegenwoordig loop je het risico dat er ineens een ongenode gast in je garage rondloopt.

Voor de duidelijkheid, het is niet omdat ik goede voornemens had, maar dit was voor het nieuwjaar al gaande. Yep, want daar ga ik weer, “stoppen met roken en dus ook met vapen”. Voor de zoveelste keer geef ik mezelf een schouderklopje. Is het nu dan eindelijk de juiste tijd? Ben ik er dan nu echt klaar mee? Als je verslaafd bent en je erachter verschuilt, is het verdomd moeilijk om eraf te komen. Welke reden je ook verzin, het zijn mijn smoesjes, uitlaatkleppen, emoties en frustraties, die ik allemaal in rook uitblies. Heerlijk, en inderdaad, ik laat dat allemaal weer los. 

Ik kan regelmatig iets kopen in een opwelling. Dit gaat absoluut niet met opzet, maar op dat moment geloof ik echt dat het een briljante zet is. Want stel je voor dat het product plotseling uitverkocht is, en daar sta ik dan te balen als een stekker. "Had ik het maar meegenomen," zeg ik dan tegen mezelf. 

Terwijl ik als een Max Verstappen door de winkel manoeuvreer om mijn wekelijkse boodschappen te scoren, beland ik uiteindelijk bij de kassa. Daar sta ik voor een keuze: de rij met volle winkelwagentjes of de iets langere rij met minder artikelen. Ik zie wat klanten achterom kijken en net zo vragend als ik denk ik, "gaat er nog een extra kassa open?" Helaas. De zelfservice kassa sla ik over, wetende dat mijn winkelwagentje te vol is. Als ik kassamedewerkster wilde worden, prima, maar nu niet. Met een paar boodschappen wil ik nog wel de held uithangen, maar met deze winkelwagen en dat kleine tafeltje bij die kassa? Dat wordt hem niet. 

Ah, het jaarlijkse ritueel van goede voornemens begint weer. Alsof mijn motivatie een jaar lang op stand-by heeft gestaan en nu ineens wakker wordt met grootse plannen. Het heeft eigenlijk voor mij helemaal niets te maken met het feit dat er een nieuw jaar is. Of het nu dagelijks, wekelijks, maandelijks of jaarlijks is, ik kan altijd nieuwe voornemens bedenken. Het zijn meestal impulsieve ideeën die in mijn confettihead opkomen en soms ook net zo snel weer verdwijnen. 

In de aanloop naar mijn vakanties heb ik zo mijn tikken. Hoewel ik mijn koffer op het laatste moment inpak, maak ik me dagen van tevoren druk om de auto, die zowel van binnen als van buiten schoongewassen moet worden. Voor mij is een schone auto essentieel; op vakantie gaan met een vieze auto is gewoon not done. Ondanks dat mijn auto normaal gesproken een kinderparadijs lijkt met rondvliegende kruimels, hondenpoten en vieze koffiemokken, moet hij voor vertrek gewoon brandschoon zijn, lijkend alsof hij zo uit de showroom komt.

Wanneer vrienden of familie langskomen, belanden er weleens gezelschapsspellen op tafel. Maar bij het spelen van Rummikub gebeurt er bij mij altijd iets structureels. Net op het moment dat ik denk te gaan uitblinken, komt er altijd die verdwaalde '1' als een onverwachte spelbreker tevoorschijn. Ik weet niet wat het is, maar die 1 lijkt het erom te doen. Wat is dat toch?

Ik “moet” dit even uit mijn confettihead hebben. Ach ja, dat woord 'moeten' zorgt soms voor een brede grijns op mijn gezicht. Je ziet sommige mensen echt verschrikt opkijken en dan vervolgens fel reageren: 'Ik moet niets!' Het gaat hier om een woord dat in de dikke Van Dale staat omschreven. Dus, mensen a.u.b doe kalm!  Laten we wel wezen, we hebben allemaal onze verplichtingen en taken.

Met verbazing, heb ik regelmatig onenigheid met verpakkingsmaterialen. Wederom dwalen mijn gedachtes af naar de personen achter deze verpakkingen, zoals bijvoorbeeld de uitvinder van de dop die nu vast zit aan de kartonnen drankverpakking. Ondanks mijn eigen chaotische neigingen waarbij ik wel eens de dop verlies, heb ik dat toch liever, dan dat ik nu ineens moet nadenken over hoe ik het pak vasthoud tijdens het inschenken, om niet te morsen met die vastzittende dop en dan heb ik het nog niet eens over het weer opnieuw sluiten van de dop, poah! 

Op momenten waarop mijn angst voor hoogtes zich gelden, merk ik dat er twee dingen zijn waar ik altijd wel een beetje tegenop zie: ladders en liften. Ik ben geen held op hoogtes; zelfs een ladder met slechts zes treden lijkt voor mij als de Martinitoren zo hoog, vooral als ik daar langere tijd op moet blijven staan. Ik kan best ergens overheen klimmen of een ladder opgaan, maar ik wil dan niet te lang blijven staan op dezelfde "wankelende"  plek en naar beneden kijken. Het zweet breekt me dan uit, ik vraag mezelf dan echt af waarom sta ik hier überhaupt. 

In mijn wonderlijke wereld van "hoe krijg ik het weer eens voor elkaar," kom ik bij mijn auto aan en zie ik een laagje sneeuw op mijn auto liggen. Eerst even checken hoe hard de sneeuw is. Gelukkig ik hoef niet te krabben, slechts een dun laagje sneeuw op de auto en voorruit. Perfect, denk ik, ik hoef alleen de ruitenwissers aan te zetten en de sneeuw verdwijnt vanzelf.

Nou ja, laat ik eerlijk zijn, mijn geduld is als een hyperactieve puppy die na 1 uur de aandacht verliest en begint te denken: 'Ooh, kijk daar!' Of het nu gaat om proberen te leren, creatief bezig te zijn, of mijn kind helpen met huiswerk, mijn confettihead lijkt een eigen wil te hebben, en die wil is meestal 'Laten we iets leuks doen!'. Het is alsof mijn gedachten voortdurend afdwalen naar aantrekkelijkere prikkels en afleidingen, waardoor elke taak een strijd wordt.

Soms krijg ik zo'n ingeving. Ik wil iets nieuws, en het liefst zou ik meteen dat showmodel kopen. Maar nee, het is altijd een doe-het-zelf pakket. Ik spotte dus een geweldige bartafel en dacht meteen: "Die moet in de keuken!" Maar ja, hoe krijg je zo'n bouwpakket in je auto? Gelukkig bood de verkoper hulp aan, wat perfect was, want anders was ik waarschijnlijk vast komen te zitten tussen tafel en achterbank. Eenmaal in de auto begon de uitdaging pas echt. Want hij moest er ook weer uit. Uiteindelijk is het me gelukt, zij het met enige, zo niet elegante, yoga-poses, en een oerkreet waar een baviaan jaloers op zou zijn en met een paar zwoksels (zweetoksels) heb ik hem in huis gekregen. 

Oké, dit wordt zo'n blog waar je misschien wel een kopje koffie/thee bij wilt pakken. Ik loop namelijk al jaren met deze hersenspinsel in mijn confettihead rond. Mijn brein is als een confetti-kanon, met veel gele, enkele blauwe en rode snippers die wild in het rond vliegen. Dus ja, het is een gezellige chaos. Uhm, dit is trouwens een van de blogs die voor mij voelt als naakt over straat lopen. Haal dat beeld gauw uit je hoofd als je een beelddenker bent, want geloof mij, dat wil je echt niet. Maar goed, deze blog is nou eenmaal ook één van mijn ware hersenspinsels, waarbij ik denk moet ik hem nou plaatsen of niet. Ach schijt gewoon doen. 

Het is medio november en Sinterklaas is onderweg vanuit Spanje. Twijfelend kijk ik naar het schot waarachter de kerstspullen verstopt zijn. Wacht ik tot de goedheiligman vertrekt,  (bedankt voor het komen en een goede reis terug) of begin ik alvast met wat kerstversiering hier en daar? Gezelligheid lijkt nu wel op zijn plek met de regenachtige en donkere dagen. Ik besluit de kerstboom nog even te laten rusten tot Sinterklaas is vertrokken en begin alvast met wat kleine kerstversieringen in en om het huis. Niet te overdreven, maar toch sfeervol.

Wanneer ik bij iemand naar binnen loop, geef ik de voorkeur aan huizen die een warme en leefbare sfeer uitstralen. Het zijn plekken waar je zonder terughoudendheid binnenstapt, wetende dat je je schoenen gewoon aan kunt houden. Daar, waar het dagelijkse leven niet verborgen is achter perfectie, maar juist zichtbaar is door verspreid speelgoed. De ruimte lijkt te ademen en haar eigen verhaal te vertellen, en een beetje rommel geeft een huis juist karakter. Het zijn die plekken waar je je welkom voelt en meteen op je gemak bent.

Het lijkt erop dat ik constant mijn wachtwoord moet resetten vanwege een structuurprobleem. Onlangs heb ik zelfs mijn Instagram-account opnieuw moeten instellen omdat mijn wachtwoord besloot vakantie te vieren zonder mij. Dit gebeurt vaak, en ik vergeet mijn wachtwoorden snel. Soms moet ik wachtwoorden wijzigen omdat ze zijn verlopen, wat behoorlijk irritant is.

Binnenvallen in een wachtkamer is altijd een tikkeltje ongemakkelijk, nietwaar? Vandaag begon mijn dag vroeg, maar ik had blijkbaar een uitgeslapen bui en begroette iedereen in de wachtkamer met "Morghu" en een knikkende glimlach. Twee vriendelijke opa's, die verdacht veel op gezellige jeneverdrinkende types leken, glimlachten terug als een goede morgen. Ik kan er niets aan doen, maar blijkbaar heb ik een zwak voor bejaarde mannen. Maar goed, terug naar die wachtkamer.

Het is een heerlijke avond. Ik zit lekker knus op de bank onder de overkapping met de heater en mijn tv aan. Ik ben helemaal klaar om me onder te dompelen in mijn serie. Maar ondanks mijn beste inspanningen om me te concentreren op het verhaal en de personages, word ik meestal weer afgeleid door allerlei kleine details die mijn kijkervaring verstoren.

Vandaag begon mijn dag met een onweerstaanbare trek in pannenkoeken. Het enige probleem was dat ik, ondanks mijn vele pogingen, nooit in staat was geweest om een fatsoenlijke pannenkoek te bakken. Ze waren altijd, niet gaar of te gaar, te dik, of gewoonweg misvormd. Toch besloot ik me opnieuw te wagen aan deze voor mij schijnbaar onmogelijke taak.

Ja, 'code oranje,' mijn confettihead moet even schakelen, want bij de kleur oranje moet ik gelijk denken aan het Nederlands Elftal. Maar nee, het is niet het “onvoorspelbare” Nederlands Elftal waar we het over hebben, het is gewoon het onvoorspelbare Nederlandse weer.  

Ik moet bekennen dat ik soms de meest absurde zoekopdrachten op het internet uitvoer. Ik vraag me af of het gewoon nieuwsgierigheid is, of dat ik een talent heb om de meest nutteloze weetjes op te duikelen. Neem nou gisteren in de supermarkt. Daar stond ik dan, oog in oog met de vleesafdeling, omringd door kookworst, kipleverworst, en de gewone leverworst.Terwijl ik daar in het gangpad stond, kon ik dat irritante reclameliedje "liever kipsleverworst dan gewone leverworst" niet uit mijn hoofd zetten. Maar laten we dat irritante deuntje even terzijde schuiven, anders dwalen mijn gedachten nog verder af.

In mijn dagelijkse routine speelt zich een herkenbaar ritueel af, namelijk het boodschappenlijstje. Het lijkt erop dat ik het keurig opgeslagen heb op mijn telefoon, maar eerlijk gezegd eindigt slechts een fractie van wat ik daadwerkelijk nodig heb op dat digitale lijstje. Het gebeurt me regelmatig dat ik denk: "Ow, dat vergeet ik niet". Nou bij deze, daar gaat mijn zelfreflectie en welkom confettihead.

De ochtend begon zoals gewoonlijk, in haast. Mijn haar zat in een knot en mijn gezicht had nog die slaperige blik. Terwijl ik tegen de klok racete, lukte het me om mijn make-up te doen - althans, dat dacht ik - en bracht ik mijn zoon naar school.

Het zijn die eeuwige "wandelganggeluiden"  die door je hoofd kunnen razen, de geruchten en meningen van anderen die soms aan je zelfvertrouwen knagen en je beslissingen beïnvloeden. Het is fascinerend hoe deze geluiden ons denken kunnen beïnvloeden. Zo voel ik ook de geluiden over mijn website. 

Vandaag, op 5 oktober 2023, was het dan eindelijk zover. Het voelde als de grande finale van een onwaarschijnlijk avontuur dat begon in 2022. Ik herinner me nog dat ik destijds aan deze website begon, omdat ik dacht: 'Laten we eerlijk zijn, mijn teksten verdienen iets beters dan een vergeten hoekje op Facebook.' Ja, Facebook is best aardig, maar het is een beetje als die oude kast vol foto's en gedachten waar je doorheen bladert en denkt: 'Waarom heb ik dit ooit gedeeld?'

Met mijn brein nog half in de slaapmodus, strompelde ik de ontbijtzaal van het hotel binnen. De zacht verlichte ruimte was gevuld met de geur van versgebakken croissants en verse koffie. Mijn ogen speurden de ruimte af op zoek naar het ontbijtbuffet, maar wat mijn aandacht echt trok, was een intrigerend tafereel aan het verre eind van de zaal. Daar stonden tafels, zorgvuldig gedekt met glimmend bestek, voor de bruiloftdiner van voor mij twee onbekenden personen.

In Denemarken besloten we om onze vakantie te omarmen en een fietsroute van internet te plukken. Met de vastberadenheid van een ridder in glimmend fietspantser begon ik aan mijn rit. "Klaar, gaan! Maar al snel merkte ik dat de weg bezaaid was met heuveltjes die zich verheven gedroegen, bulten die als gemene trollen opdoken, smalle bospaadjes die me in een houdgreep namen, en haakse bochten die grinnikend op de loer lagen. In een moment van helderheid besloot ik achterom te kijken en zei enigszins geïrriteerd: "Dit is een mountainbikeroute, niet echt geschikt voor mijn gravelbike en rug, nee nee." En alsof de fietsgoden mij wilden tarten, bracht de weg me naar een grindpad dat zo hobbelig was dat ik begon te vermoeden dat het eigenlijk een geheim trainingsparcours voor wilde hamsters was. "Pfffff," zuchtte ik, "deze beproeving is er eentje te veel. Ik ben de kapitein van mijn eigen fietslot, ik neem het heft in eigen handen!" Met mijn innerlijke rebellie liet ik mijn neus de wind volgen en ging ik mijn eigenzinnige richting in. "Ik bepaal de weg, mmm, hmmm."

Waarom ik mezelf nou ja, "eigenlijk mijn website"  zo noem? Uhmm…tja nadat ik voor de zoveelste keer confetti in mijn collega zijn jas had gestopt. Hij dit er zuchtend weer uithaalde en mij met een blik aankeek…JIJ !!! en dit vervolgens over mij heen gooide, riep ik, “kijk uit dat zijn mijn hersenen.”

Ik, jawel hoe bizar!  Ik die dyslectie heeft maakt een website en plaatst daarop columns/teksten die anderen gaan lezen. Woow! Die anderen die waarschijnlijk ook op mijn schrijven gaan letten. Die anderen, voor mij zogenoemde taalfreaks. Wie dit leest en onder de noemer taalfreak valt: trek het je niet persoonlijk aan. Stoor je er wel te veel aan, ga met je computermuis naar het rechter kruisje in je taakbalk .... Ciao he.