Sleutels

Ik herinner me nog hoe mijn vader vroeger als een soort cipier de sleutels en sleutelbossen tevoorschijn haalde. Mijn moeder kocht dan verschillende gekleurde plastic labeltjes, waar mijn vader dan met zijn authentieke aan elkaar geschreven handschrift, keurig op schreef waar elke sleutel thuishoorde. Het was een top systeem voor mijn conffetihead. Maar de goede oude tijd is voorbij, want tegenwoordig loop je het risico dat er ineens een ongenode gast in je garage rondloopt.

Als kind begreep ik nooit waarom mijn vader zoveel sleutels had. Drie sleutels voelden voor mij al als een prestatie, en de rest van mijn sleutelbos was een parade van de meest unieke sleutelhangers.

Maar nu heb ik de zelfde klus, om de zoveel tijd, waag ik me aan een soort 'sleutelbord escape room'. Ik kieper alles leeg en ga als een Sherlock Holmes op zoek naar het geheimzinnige object dat bij elke sleutel hoorde. Na het doorkammen van alle sleutels en het veroorzaken van enkele gescheurde nagels door die hardnekkige ringen, bleef er een indrukwekkende voorraad sleutels over. Maar eerlijk gezegd, ik had geen flauw idee waar ze bij horen of van wie ze misschien wel niet waren: Buren, ouders, familie, vrienden, werk... het was een ware sleutelraadsel! 

Het leek alsof deze overgebleven sleutels een eigen leven leidden, een eenzame geschiedenis die ik niet kon ontrafelen. Soms vroeg ik me af of ze misschien toegang gaven tot mijn verleden deuren in mijn leven of dat ze de passages waren naar vergeten herinneringen. Hoe dan ook, elke sleutel droeg een onuitgesproken verhaal met zich mee, en het bleef een uitdaging om deze sleutelpuzzel in zijn geheel op te lossen.

Weggooien leek zonde, dus kregen ze allemaal een plekje aan mijn "ik-verzamel-sleutels-bos". Wie weet, misschien, op een dag, zou ik de juiste deur vinden die dan mijn nieuwsgierigheid bevredigde. Maar ondanks dat deze sleutels niet mijn sleutelbos hebben gehaald, heb ik zelf wel weer een mooi georganiseerde en lichtere sleutelbos aan mijn eigen haakje hangen.