Emoties

"Niet reageren in emotie.”

Klinkt wijs, toch? Alleen jammer dat ik er zelf géén meester in ben. Integendeel: ik ben een volleerd professional in precies het tegenovergestelde.

Of het nu gaat om boosheid, teleurstelling, verdriet, verbazing of pure verwarring..ik reageer. Snel, gevoelig, vol overgave.

Ik wil mijn grenzen bewaken, dus als iets niet goed voelt, volgt er direct een reactie. Dat kan een opmerking zijn, een blik, of een hele reeks stemmingen die zich in vijf seconden afspelen. Mijn onderbuik neemt het stuur over. Als iemand iets zegt wat niet oké voelt, schiet ik in de verdediging. Mijn hersenen gaan aan, mijn hartslag ook, en mijn confettihead draait op volle toeren.

Soms komt het niet eens altijd direct binnen. Pas later…onder de douche, in de auto, of ’s avonds in bed, begint dat stemmetje te fluisteren: “Wacht eens even… wat bedoelde diegene daar eigenlijk mee?” En ja hoor, daar gaan we weer. Dan ga ik piekeren, analyseren, bondgenoten zoeken (“Vind jij dat nou ook zo raar?”) en mijn frustratie luchtig verpakt delen. Want hé, ik ben heus niet de enige die dat doet. Kijk maar om je heen.

Waarom wil ik toch altijd alles uitleggen? Mijn versie, mijn gevoel, mijn logica? Misschien omdat ik wil dat anderen me begrijpen. Dat ze zien dat mijn intentie goed is. Of misschien omdat ik het niet kan laten. Ach ja, ik wil gewoon dat het klopt.

Het is alsof ik denk: als ik het maar goed uitleg, dan snappen ze me wel. Maar eerlijk? Soms hoeft het helemaal niet uitgelegd te worden. Soms mag iets gewoon zijn, zonder ondertiteling.

Grappig genoeg: als ik wél bewust om iemand’s mening of advies vraag, gaat het ineens prima. Dan kan ik luisteren echt luisteren zonder in emotie te schieten. Dan is het niet verdedigen, maar delen en balans te vinden.

En dat is precies het verschil. Niet alles hoeft een discussie te worden. Niet elke emotie vraagt om applaus of begrip. Soms is het genoeg om het gewoon te voelen. Om het even te laten dwarrelen, zoals confetti die langzaam neerdaalt na een storm van kleur.

En dat is precies wat ik hier doe: schrijvend, delend, denkend.