Route

In Denemarken besloten we om onze vakantie te omarmen en een fietsroute van internet te plukken. Met de vastberadenheid van een ridder in glimmend fietspantser begon ik aan mijn rit. "Klaar, gaan! Maar al snel merkte ik dat de weg bezaaid was met heuveltjes die zich verheven gedroegen, bulten die als gemene trollen opdoken, smalle bospaadjes die me in een houdgreep namen, en haakse bochten die grinnikend op de loer lagen. In een moment van helderheid besloot ik achterom te kijken en zei enigszins geïrriteerd: "Dit is een mountainbikeroute, niet echt geschikt voor mijn gravelbike en rug, nee nee." En alsof de fietsgoden mij wilden tarten, bracht de weg me naar een grindpad dat zo hobbelig was dat ik begon te vermoeden dat het eigenlijk een geheim trainingsparcours voor wilde hamsters was. "Pfffff," zuchtte ik, "deze beproeving is er eentje te veel. Ik ben de kapitein van mijn eigen fietslot, ik neem het heft in eigen handen!" Met mijn innerlijke rebellie liet ik mijn neus de wind volgen en ging ik mijn eigenzinnige richting in. "Ik bepaal de weg, mmm, hmmm."

De route werd zo mysterieus als een plotwending in een soapserie. "Deze kant op..." mompelde ik, terwijl ik zonder enig idee van waar ik naartoe ging, dapper doortrapte. JP en J. mijn onverschrokken volgelingen, zouden waarschijnlijk hebben ingestemd met een schouderophalend "We hebben geen idee, maar in ieder geval zijn we samen verdwaald!"
In een oogwenk reden we door dorpjes waar de bewoners ons aankeken alsof we buitenaardse wezens waren op tweewielige vliegende tapijten met verlenging. We raasden zelfs over een landgoed dat zich plotseling ontpopte als privéterrein, waar we ongetwijfeld werden vastgelegd door de heimelijke camera's van een buurtwacht. Maar hé, wie zou een paar excentrieke fietsers willen tegenhouden die gewoon genoten van de prachtige omgeving? We zouden gewoon doorfietsen, met een knipoog en een brede glimlach van ontkenning. En net toen we dachten dat we eindelijk een ontspannende afdaling tegemoet gingen, doemden daar plotseling verboden doorgangsborden op, alsof ze uit de grond waren gerezen door het verborgen fietsersgilde. We slaakten een zucht die deed denken aan een oude zeeman die de zoveelste storm trotseert: "Weer die heuvel op... matroos!"
Inmiddels waren we al een hele poos onderweg en haalde ik Google Maps tevoorschijn alsof het een toverstaf was. "We hebben al meer kilometers versleten dan de gemiddelde wielerprof in een jaar," mompelde ik terwijl ik mijn pijnlijke zitvlak inspecteerde. "Koffie, ik zou een moord doen voor een kop koffie!"

Uiteindelijk besloten we dat het tijd was om de heldhaftige terugtocht te aanvaarden, en als een drietal avontuurlijke ridders trokken JP en J. voorop, terwijl ik in mijn eigen wereld hobbelde en nadacht over de diepzinnige betekenis van deze rit.
En zo eindigde mijn rit, een fietsavontuur vol onverwachte wendingen en innerlijke dialogen die zelfs Shakespeare aan het gniffelen zouden brengen.

Want tja….De gedachten die ik onderweg had, was dus deze route, mijn route.