Wachtkamer

Binnenvallen in een wachtkamer is altijd een tikkeltje ongemakkelijk, nietwaar? Vandaag begon mijn dag vroeg, maar ik had blijkbaar een uitgeslapen bui en begroette iedereen in de wachtkamer met "Morghu" en een knikkende glimlach. Twee vriendelijke opa's, die verdacht veel op gezellige jeneverdrinkende types leken, glimlachten terug als een goede morgen. Ik kan er niets aan doen, maar blijkbaar heb ik een zwak voor bejaarde mannen. Maar goed, terug naar die wachtkamer.

Geduld is niet bepaald mijn sterkste kant. Ik werp een blik op de klok, yes, nog 2 minuten en dan is het mijn beurt. Verdomme, gaat er nu ineens iemand voor me? Huh, die kwam toch later binnen dan ik? Ik kijk opzij en een van de opa's knikt alsof hij me begrijpt. Tja, dacht ik, die zal vast meer haast hebben dan ik op dit moment. Rustig maar, pak je momentje. Het kan nog wel eens flink gaan uitlopen.

Oké, wat moet ik doen om mezelf bezig te houden? Ik verveel me te pletter. De poster aan de wand, die heb ik al 5 keer doorgespit. Terwijl ik mijn telefoon pak om te doen alsof ik de nieuwste influencer was die de wachtkamer ging veroveren, herinnerde ik me dat dit niet het moment was voor een selfie-sessie. Ik bedoel, wie wil er nu vastgelegd worden in een wachtkamer bij de tandarts, polikliniek of ziekenhuis? Ook gaven de twee opa's mij een gevoel dat op de telefoon kijken niet zo netjes was, iets met normen en waarden of respect? Net als op visite gaan of krijgen en dan de hele tijd op je telefoon bezig zijn of naar de televisie blijven kijken. Nou ja, wachtkameronbekenden zijn dan geen visite, maar ja, het is nou eenmaal mijn hersenspinsel. Ik maakte nog even snel deze "sneaky" foto en legde mijn telefoon weer terug in mijn tas.

Ik begin al een beetje met mijn voet te wiebelen. Mijn gedachten dwalen af en ik beland weer in mijn eigen confettihead. En dan, plotseling wordt mijn achternaam omgeroepen. Ik schrik op, kijk wat verward om me heen, zoekende naar de persoon met dezelfde achternaam. De wachtkamer lijkt ineens te zijn gegroeid. Mijn twee opa's zijn spoorloos verdwenen. Ik kijk naar de deur waar mijn naam vandaan komt, zie ik een verpleegster met doordringende bruine ogen. Ze kijkt me recht in de ogen aan en zegt nogmaals mijn achternaam. Ik mompel: "Ja ja, dat ben ik."