Wanneer vrienden of familie langskomen, belanden er weleens gezelschapsspellen op tafel. Maar bij het spelen van Rummikub gebeurt er bij mij altijd iets structureels. Net op het moment dat ik denk te gaan uitblinken, komt er altijd die verdwaalde '1' als een onverwachte spelbreker tevoorschijn. Ik weet niet wat het is, maar die 1 lijkt het erom te doen. Wat is dat toch?
En dan nieuwe spelletjes, een avontuur op zich. Eerst probeer ik de spelregels te ontcijferen, maar voor ik het weet, zit ik vastgeplakt aan YouTube voor de uitleg. Vervolgens beginnen we met het spel en te midden in het spel komt er altijd wel een speler die enthousiast zijn of haar eigen regels inbrengt. Ik doe alsof het me iets kan schelen, maar uiteindelijk geef ik gewoon toe, hopend dat mijn strategie niet wordt verpletterd onder een berg nieuwe regels.
Onze onverwachte spelletjesavonden zijn dan ook hilarisch, soms lijkt zelfs het bordspel naar ons te kijken alsof het wil zeggen: "Wacht, dit staat niet in mijn handleiding!" De spelregels veranderen sneller dan een kameleon van kleur, waardoor elke zet een verrassing is. Het geschreeuw bereikt een decibel, waarbij zelfs de buurman van 100 meter verderop de oordoppen tevoorschijn haalt. Misschien denken ze wel dat we hen uitnodigen om mee te doen, wat natuurlijk altijd welkom is.
Maar te midden van alle chaos en competitie draait het uiteindelijk allemaal om het plezier. Elk gelach, elke strategische zet en zelfs de momenten van verwarring. Zolang ik maar win is deze avond helemaal perfect. Hoezo meedoen is belangrijker dan winnen?
Reactie plaatsen
Reacties