LEO

Het was een typische ochtend voor mij. Slaperig wreef ik in mijn ogen terwijl ik de trap afstommelde, mijn hand gleed langs de leuning voor stabiliteit. Maar zelfs dat was niet genoeg om mijn onhandigheid te voorkomen. Mijn voet gleed uit op de derde trede, en voor ik het wist, landde ik met een plof op mijn achterste en gleed ik nog een paar treden verder. "Typisch ik, Lomp En Onbenullig" mompelde ik tegen mezelf terwijl ik mijn weg vervolgde naar de keuken.

Het geluid van vallend servies vulde de lucht toen ik probeerde het ontbijt te bereiden. Een pak melk viel uit de koelkast op de grond, gevolgd door een luid gevloek van mijn kant. Het leek alsof mijn handen een eigen leven leidden, altijd iets latend vallen, alsof ze zich verzetten tegen mijn wil. Ik zuchtte diep, me afvragend waarom alles wat ik deed, leek te eindigen in een rommelige situatie.Zelfs de eenvoudigste taken leken een uitdaging voor mij.

Of het nu ging om het schrijven van een e-mail zonder typefouten of het strikken van mijn schoenveters zonder ze in een knoop te leggen, het was alsof het universum tegen me samenspande. "Waarom overkwam mij dit altijd?" vroeg ik me af terwijl ik mijn hoofd schudde.

Maar te midden van al mijn onhandigheid en chaos was er iets charmants aan mij, althans dat denk ik. Mijn reactie en gevloek waren aanstekelijk, ik kon zelfs struikelen over draadloos internet. Mijn vrienden lachen vaak om mijn capriolen, en hoewel ik mezelf soms een beetje een kluns voelde, wisten ze dat ik altijd mijn best deed, zelfs als ik de neiging had om alles wat ik aanraakte in duigen te laten vallen. Dus terwijl ik mijn dag vervolgde, met mijn gebruikelijke dosis onhandigheid en chaos, wist ik toch met opgeheven hoofd door het leven te strompelen.