Waard

Op een gewone dinsdag trok ik mijn nieuwe trui aan, die duurder was dan wat ik normaal uitgeef voor een trui. Zoals gewoonlijk had ik er binnen een half uur alweer een vlek op, iets wat bij mij structureel alleen gebeurt bij de duurdere versies. Dit deed me denken aan mijn voorjaarsvakantie met mijn vriendin. Tijdens die vakantie had ik een dure zonnebril gekocht, iets wat ik niet zo gauw doe. Ik koop meestal een aantal goedkope zonnebrillen en deze belanden dan ergens in mijn huis, caravan, auto, werk, of zelfs in de koelkast, maar dit keer besloot ik anders.

Met een flinke investering straalde ik over de boulevard met mijn nieuwe aanwinst. Een week later,  enthousiast over een ventilator in de aanbieding, hing ik mijn dure zonnebril aan mijn shirt om vervorming te voorkomen. Na het achterlaten van de ventilator op de achterbank, stapte ik in de auto en reed achteruit.

Een vreemd geluid trok mijn aandacht, en ik vroeg me af waar ik overheen reed. Ik keek over mijn schouder uit het raam en ontdekte tot mijn schrik mijn mooie zonnebril, verbogen en met gebroken glas, op de grond. Vloekend stond ik daar. Op dat moment kwam er nog een man aanlopen. "Och meid, is dat jouw bril?" Nou, vriendelijke vriend, bedankt voor je medeleven, maar op dat moment kon ik alleen maar kortaf uitbrengen: "JA !!!"

De verbogen zonnebril op de grond was als een stille getuige van mijn ongelukkige samenloop van gebeurtenissen. Terwijl ik daar stond, realiseerde ik me dat mijn zorgvuldige pogingen om de bril te beschermen, uiteindelijk teniet waren gedaan door een ventilator in de aanbieding. Zo dus ook met duurdere kleding. Het lijkt erop dat ik het gewoon niet waard ben.

Mijn emoties schommelden tussen frustratie en lichte zelfspot. Hoe ironisch was het dat juist die ene keer dat ik mezelf toestond iets duurders te kopen, het noodlot gelijk toeslaat. Misschien is het wel zo dat materialistische dingen hun waarde verliezen als ik me er krampachtig aan vasthoud.