Nou ja, laat ik eerlijk zijn, mijn geduld is als een hyperactieve puppy die na 1 uur de aandacht verliest en begint te denken: 'Ooh, kijk daar!' Of het nu gaat om proberen te leren, creatief bezig te zijn, of mijn kind helpen met huiswerk, mijn confettihead lijkt een eigen wil te hebben, en die wil is meestal 'Laten we iets leuks doen!'. Het is alsof mijn gedachten voortdurend afdwalen naar aantrekkelijkere prikkels en afleidingen, waardoor elke taak een strijd wordt.
Zelfs na een paar uur in de ochtend ben ik vaak niet veel verder gekomen, omdat mijn focus verslapt en mijn ongeduldigheid overactief wordt, wat me melig en soms zelfs een beetje recalcitrant maakt. En als dat nog niet genoeg is, lijkt er altijd wel een vlieg of een vlinder rond te vliegen die mijn aandacht opeist, waardoor mijn productiviteit nog verder afneemt. Maar ik geef niet op. We moeten tenslotte allemaal toch weleens die innerlijke 'laten we iets leuks doen' stem overwinnen om iets gedaan te krijgen.
Schrijven van lange teksten is dus ook niet echt mijn ding. Ik begin vaak wel met de beste bedoelingen, maar ergens halverwege raak ik in de knoop met mijn eigen gedachten en woorden. Ik wilde deze blog al klaar hebben voordat ik eraan begon. Dus ik hou het liever kort en bondig. Het kan soms helpen om mijn gedachten op een duidelijke manier te structureren voordat ik begin te schrijven. Later pas begin ik mijn tekst nog te bewerken en te verfijnen, maar het belangrijkste is dat mijn boodschap helder en beknopt overkomt, zelfs als het geen lange tekst is.
Laat ik echter duidelijk zijn: dit alles betekende niet dat ik volledig ongeïnteresseerd was of ben in mijn taken. In feite ben ik me zeer bewust van de noodzaak om mijn verantwoordelijkheden serieus te nemen en heb ik altijd de beste bedoelingen gehad om mijn taken naar behoren en met geduld uit te voeren. Maar wat ik met de tijd heb geleerd, is dat zelfs de sterkste wilskracht en vastberadenheid niet altijd voldoende zijn om mijn doelen te bereiken.
Reactie plaatsen
Reacties