Zo'n dag

In mijn wonderlijke wereld van "hoe krijg ik het weer eens voor elkaar," kom ik bij mijn auto aan en zie ik een laagje sneeuw op mijn auto liggen. Eerst even checken hoe hard de sneeuw is. Gelukkig ik hoef niet te krabben, slechts een dun laagje sneeuw op de auto en voorruit. Perfect, denk ik, ik hoef alleen de ruitenwissers aan te zetten en de sneeuw verdwijnt vanzelf.

Vol goede moed, open ik de bestuurders portier, stap ik in de auto, doe de autosleutel in het contact en activeer de ruitenwisser. Een keer, is hopelijk genoeg. Nee, kak! Ik realiseer me dat ik de portier open heb laten staan. Neeheeee... damz te laat, de ruitenwisser was sneller dan mijn besef en reactievermogen bij elkaar, daar zit ik dan, als een verschrikte sneeuwman. Mopperend op mezelf, maar tegelijkertijd lachend om mijn eigen onbenullige actie. Hoe krijg ik het weer voor elkaar, vraag ik mezelf af. De gehele bestuurders binnenkant onder de sneeuw en mijn gezicht kletsnat van de sneeuwvlokken, dit allemaal door het te laat dichtslaan van het portier. 

Allereerst kijk ik vluchtig om me heen of niemand mij gezien heeft. De combinatie van mijn impulsiviteit en gebrek aan rustig nadenken brengt me vaak in dit soort situaties. Maar ach, het zijn mijn eigen komische acties die mijn confetti weer wat kleur geven. Terwijl ik mijn klamme vingers samenknel van de kou, worstel ik om de sneeuw weg te vegen van de portier, dashboard, mijn broek en mijn gezicht en tegelijk realiseer ik mij dat ik voortaan eerst eens rustig moet nadenken voordat ik iets doe. 

Met een diepe zucht zet ik de radio aan, en tot mijn verbazing begint Elvis Presley's stem te klinken met het tijdloze nummer "I'm Dreaming of a White Christmas". Het is bijna surrealistisch hoe de muziek perfect lijkt te passen bij het moment. Ik grinnik en er komt een grijns op mijn gezicht, terwijl ik tegen mezelf zeg, wordt het serieus "zo'n" dag?

Alvast fijne feestdagen.